Постои една позната епизода од Сајнфелд, во која ликот Џорџ е навреден на бизнис состанок и додека вози оддалечувајќи се од канцеларијата, единственото за кое размислува е совршениот одговор на таа навреда. Бидејќи тој е Џорџ, решава дека не сака да ја преминува својата “црвена линија”, па на вториот состанок со инженерите, лицето кое го навредило, да може уште еднаш да го употреби тоа против него. Ова е пример за она што французите го нарекуваат l’esprit de l’escalier и она што германците го нарекуваат Treppenwitz, што на двата јазика во превод значи интелигенција која ја развивате попат.

Тоа го опишува феноменот кој сите го искусуваме кога ги добиваме најдобрите идеи, а воопшто не се трудиме да ги добиеме. Кога нашиот ум талка, а особено кога телото талка, тоа е слободно да има свои моменти на увид и инспирација.

Не е изненадувачки, постојат многу добри причини зошто ова се случува. Во неговата книга “Факторот Еурека: Аха моменти, креативен увид и мозок”, професорот Џорџ Куниос расправа дека во суштина нашите мозоци имаат два начина на решавање на проблемите. Едниот е аналитички, во кој употребуваме крута методологија за да дојдеме до решение. Тој се заснова на фронталниот дел од нашиот мозок, кој е одговорен за вниманието, организирањето на информации и фокусот. Другиот е оној во кој го искусуваме еурека моментот, во кој идејата се појавува од никаде.

Неговите сопствени увиди во овој феномен, се засновани на неговите истражувања за тоа што се случува со мозокот, кога има идеи или решава проблеми. Употребувајќи невровизуелна технологија, тој и неговите пријатели истражувачи, поканиле бројни истражувачки субјекти да решаваат загатки. Она што го откриле било дека непосредно пред изливот на активност во десниот темпорален дел на мозокот иницирајќи момент на инспирација, мозокот го затвора сопствениот визуелен кортекс кој го обработува видот и перцепцијата.

Куниос и неговите колеги истражувачи, го споредуваат тоа со начинот на кој можеме да ги затвориме очите или да погледнеме настрана веднаш пред еурека моментот. За момент стануваме несвесни за нашите опкружувања додека идејата се разгорува. Кратката промена на функцијата на мозокот му овозможува да се фокусира навнатре и да ја употреби потсвеста, за да создаде поврзаност помеѓу информациите кои се складирани и тогаш да ги претстави во нашиот свесен ум.
Спротивно на тоа, кога размислуваме методолошки за одреден проблем, мозокот го употребува фронталниот дел, за да го насочи вниманието кон надвор и да добие колку што може повеќе информации.

Еурека!

Процесот на добивање на креативно откритие најдобро ни служи кога умот не ни е ставен во методолошка рамка, и е идеален кога не ги процесираме информации на формален начин. Токму поради тоа прошетката во парк, промената на активноста или поставувањето или правењето на нешто рутинско, како туширање на пример, се погодни за тие аха моменти. Седењето во нашата работна станица во канцеларијата, може да биде одличен начин за завршување на многу задачи, но соодветствува со креативната искра.

Кога сме на отворено или кога сме во можност да го согледаме природниот свет од нашето место во канцелариската зграда, се ослободува ендорфин и се зголемуваат нашите чувства на благосостојба, ставајќи го мозокот во вистинската рамка на умот за аха моментот. Оддалечувањето од проблемот, исто така му дава на мозокот можност да смести помалку креативни откритија во неговиот фронтален дел и да и дозволи на потсвеста да интервенира.

Една студија објавена во Весникот на психолошката наука наречена “Инспирирана од расеаноста: Олеснувачи на креативната инкубација на талкачкиот ум”, откри дека кога создаваме услови, во кои нашиот ум може да талка, мозокот несвесно, создава врски помеѓу деловите од информации, масовно зголемувајќи ја нашата способност да имаме откривачки увиди и идеи. ”

Ова можеме да го постигнеме со правење на едноставни работи како вежби на отворено, пешачење или едноставно релаксирање. Ова можеме да го постигнеме со промена на нашето однесување, но исто така и со промена на нашето опкружување. Канцеларијата што ги охрабрува луѓето да се движат и да бидат свесни за природниот свет, не е добра само за физичката и психолошката благосостојба, туку и ни дозволува да работиме на поинакви начини, кои се најсоодветни за начините на кои функционира нашиот мозок. Тоа вклучува моменти на правење ништо особено, или седење назад или затворање на нашите очи, или едноставно качување по скали, со цел да го искористиме потенцијалот за креативноста што сите ја имаме скриено во нас.